فیلسوفان کوچک و سوالات بزرگ شان(5)

از خانه دوستم که به تازگی مادرش را از دست داده بود، برمی‌گشتیم. پسرم در طول مسیر، ساکت و غرق در فکر بود. وقتی از ماشین پیاده شدیم، متوجه شدم عروسک محبوبش، یکی از ابرقهرمان‌های مورد علاقه ‌اش، همراهش نیست. پرسیدم: «عروسکت رو جا گذاشتی؟» جواب داد: نه. «گذاشتم پیش خاله بخوابه چون خاله خیلی ناراحت بود .» 

بچه ها عموما فکر می‌کنند چیزهایی که آن‌ها را خوشحال یا آرام می‌کند، برای دیگران نیز همین کارکرد را دارد. ما ضمن تشویق و تشکر از آن‌ها بابت تلاشی که برای کمک به دیگران می‌کنند، برای آن‌ها توضیح می‌دهیم که انسان‌ها، با اشیا و کارهای مختلفی خوشحال می‌شوند که الزاما شبیه به هم نیستند. جالب اینجاست که بسیاری از ما بزرگترها هم، در ابراز محبت و توجه به دیگران، همین اشتباه را انجام می‌دهیم و تفاوت میان یکدیگر را فراموش می‌کنیم. می‌توان به بچه‌ها یاد داد اگر نمی‌دانیم در جهت کمک به دیگران چه کاری انجام دهیم، به راحتی می‌توانیم از آن‌ها بپرسیم.
 دفعه بعد که به خانه دوستم رفتیم، پسرم گفت: «خاله، من چکار کنم که خوشحال بشی؟»دوستم جواب داد: «یه کم بغلم کن» . به خانه که رفتیم پسرم با خوشحالی گفت: «مامان، من هم وقتی تو بغلم می‌کنی خوشحال میشم. فکر کنم من هم مثل تو مامان بشم...»