اقدامات اساسی برای ایجاد و تقویت مسئولیت‌پذیری در کودکان

اقدامات اساسی برای ایجاد و تقویت مسئولیت‌‌پذیری در کودکان:

1_ اولین و مهم‌ترین گام تغییر سبک زندگی و باورهای خودتان است، پذیرش این نکته که تنها نسبت به زندگی خود، افکار، گفتار و رفتارهای خودتان مسئولید چون این‌ها تنها اموری هستند که در کنترلتان هستند و شما نسبت به رفتار و گفتار دیگران هیچ کنترلی ندارید پس هیچ مسئولیتی نیز نخواهید داشت.

2_ از گله و شکایت، غرغر کردن، دنبال مقصر گشتن و انتقاد کردن دیگران و شرایط دست بردارید و خود را قربانی تصمیمات دیگران ندانید.
فراموش نکنید این دو مورد به خودی خود اهمیت فراوان دارند چرا که والدین مهم‌ترین الگوها و سرمشق‌ها برای کودکان هستند و رفتار شما مهم‌ترین آموزش را در خصوص مسئول بودن نسبت به زندگی و سرنوشت خود به کودک خواهد داد.

3_ اجازه دهید کودک فرصت تجربه کردن، اندیشیدن و عمل کردن داشته باشد. سعی نکنید بلافاصله به تمام سوالات او پاسخ دهید. اگر از شما سوالی پرسید، به جای سریع جواب دادن به او بگویید نظر خودت چیه یا تو چی فکر می‌کنی؟ اشتباهات کودک را خودتان اصلاح نکنید. این به معنای رها کردن و بی‌توجه بودن نیست. شما می‌توانید پشت کودک باشید و با او هم‌فکری کنید اما تصمیم‌نهایی را بر عهده‌ی او بگذارید. 

 اگرچه آموختن مسئولیت‌پذیری در کودکی مسیر و جریان زندگی را هموارتر می‌کند و از بسیاری تجارب دردناک پیشگیری می‌کند با این وجود این فرصت همواره وجود دارد که در نقش یک بزرگسال رفتار مسئولانه را بیاموزیم و در شرایط گوناگون به کار ببریم.

مسئولیت پذیری عنصر اساسی در احساس رضایتمندی از زندگی

غالب افراد از لنز قربانی به دنیا نگریستن را به هر عمل و اقدامی ترجیح می‌دهند. یک پدر زورگو،  یک مادر بی درک، یک همسر بی‌انصاف، یک فرزند بی‌معرفت و موارد بسیار دیگر که بهانه‌ها و علل در جا زدن، شکست و ناکامی‌های ما هستند. دنبال مقصر گشتن و قربانی قلمداد کردن خود راحت‌ترین و مطلوب‌ترین گزینه برای گریز از پذیرش مسئولیت زندگی خود است.
این نکته در ظاهر احمقانه و نامعقول به نظر می رسد; چرا قربانی دانستن خود انتخاب مطلوب من است؟
پاسخ به این پرسش در عمل و فعلی است که فرد قربانی انجام می‌دهد.
یک قربانی فقط گله و شکایت می‌کند، او عملا جز انتقاد و سرزنش کار دیگری انجام نمی‌دهد و از آن‌جا که تنبلی و کاری نکردن برای انسان مطلوب است، قربانی بودن گزینه مناسبی است.
با این حال برای داشتن احساس کفایت و شایستگی باید لنز قربانی را کنار گذاشت و از دریچه مسئولیت به زندگی خود نگریست. بدیهی است پذیرش مسئولیت نسبت به زندگی خود با برخاستن و اقدام کردن و کنار گذاشتن گله و شکایت همراه است که اگر چه بار سنگین‌تری بر دوش فرد می‌گذارد اما دستاوردی شیرین‌تر نیز به دنبال دارد.
احساس کفایت، ارزشمندی و رضایت از زندگی مهم‌ترین دستاوردهای زندگی مسئولانه هستند.