با کودک لجباز خود چه کنم؟

لجبازی کودکان به شکل‌ها و دلايل مختلف بروز می‌کند، معمولا اين واژه را درباره کودکان زير 3 سال با احتياط به کار می‌برند چون مثلا لجبازی کودک دو ساله، يک نوع واکنش رفتاری و هدف دار نيست. اين کودکان به علت مشکلات جسمی و يا تعارضات درونی، مشکلات خود را به صورت گريه، نق زدن، پرخاشگری، بیخوابی، امتناع از خوردن غذا و بی‌اختياری ادرار و مدفوع نشان می‌دهد اما لجبازی در کودکان 7 ساله بايد جدی گرفته شود و چون کاملا متفاوت است و روش‌های برخورد متفاوت‌تری با کودک دو ساله دارد.

مشکل اصلی لجبازی فرزند خود را بيابيد!

در اين گونه موارد بايد به دنبال پی بردن به علت مشکل و رفع آن بود. واکنش‌هايی نظير تنبيه کودک و يا بی‌توجهی به او میتواند زمينه‌ساز ايجاد تصويری‌ نامطلوب از والدين در ناخودآگاه کودک باشد که بعدها به شکل خشم هدف‌دار خود را نشان می‌دهد. در برابر لجبازی کودکان خود به هيچ عنوان واکنشی نباشيم و حتما عملگرا رفتار کنيم.
رفتار ما بصورت اگر و آنگاه در کودک بروز می‌کند، اگر لجبازی او در درجات پائين با تکنيک‌های بيان شده حل شوند، با دامن زدن والدين به لجبازی کودک شدت لجبازی او افزايش يافته و روش حل آن پيچيده‌تر می‌شود.

با کودک لجباز مدارا کنيد!

با اين‌گونه کودکان بايد مدارا کرد و ابتدا زمينه‌های بروز لجبازی را شناسايی کرد، سپس کودک را از آن دور کرد، به عنوان مثال کودکي را که در بازار از والدين می‌خواهد هرچيزی را برايش بخرند، نبايد به بازار بُرد و هميشه درباره برآوردن خواسته‌هايش يک چيز ديگر را بايد جايگزين کرد مثل ابزار پلاستيکی به جای واقعی و دور نگاه داشتن وسايل خطرناک از دسترس کودک
اما کودکان پس از پايان سه سالگی و آغاز چهار سالگی وارد حيطه اجتماعی می‌شوند و رفتارهای مختلف را از يکديگر می‌آموزند و با الگوبرداری منفی سعی می‌کنند در رابطه با والدين خود آن را اجرا کنند و اين امر تا حدود زيادی آگاهانه و هدفمند است و کودک با آزمون و خطاهايی که می‌کند سعی در به زانو درآوردن والدين و تسليم  شدن آن‌ها در برابر خواسته هايش دارد.
با اين کار به سيطره قدرت خود و خود محوری‌اش ادامه می‌دهد و برای اين کار، بهانه‌هايی نيز برای خود دارد مانند وجود رقيبی به عنوان برادر و يا خواهر کوچک‌تر و يا به علت رفتن به مهد کودک و يا مواردی از اين قبيل، اين گروه از کودکان، اعتماد به نفس پايينی دارند و نسبت به ديگر کودکان تعارضات درونی بيشتری دارند و سطوح ترس و اضطرابشان بالاتر از همسالانشان است.

به لجبازی کودک ميدان دهيد!

برای درمان لجبازی کودکان در ابتدا بايد روی استقلال کودکان به شکل عملی و فکری کار شود، استقلال وعزت نفس ارتباطی عميق با يکديگر دارند. ما خود را با وظايفی که در اختيارمان قرار می دهند خود را ارزيابی می کنيم، مهارت‌های بيشتری می‌يابيم و اعتماد بيشتری پيدا می‌کنيم.
(مسئوليت بيشتر، چالش بيشتر، مهارت‌های بيشتر، روش حل مسئله بهتر، اعتماد به نفس بيشتر، عزت نفس بيشتر)

والدين بايد به کودک ميدان دهند تا خودش کارهای شخصی‌اش را انجام دهد و در برخی زمينه‌ها نظر او را جويا شوند، فعاليت‌هايی از اين قبيل باعث خود باوری بيشتر کودک و جلب توجه به صورت مثبت می‌شود و انرژی بالقوه کودک را به سمت مثبت هدايت می‌کند.

کودک مالک بدن و زندگی خود است!

مادرها و پدرها بايستی در نظر داشته باشند که کودک مالک بدن و دارايی خود است، اين تصور که او کودک من است پس من بايد درباره تمام جزئيات زندگی او تصميم بگيرم کاری خطا و اشتباه است.
کودک از طريق مادر و پدر خود پا بدين دنيا می‌گذارد اما بدين صورت تصور نشود که مالک بدن و روان کودکان خود هستند!
برای مثال از کنار زدن موهای کودک خود، پاک کردن لکه‌ها يا تکاندن لباس رو، مرتب کردن لباس و يقه لباس کودک و ...می تواند استقلال پوشش را از کودک شما بگيرد.
دخالت مستقيم در جزئيات زندگی کودتان را کم کنيد و اجازه دهيد او درباره کارهايش تصميم گيری کند. برای مثال آيا تکاليف... مدرسه ات را نوشته ای، چرا صاف نمیشینی، چرا اينجوری غذا می‌خوری و برای مطالعه بيشتر مطلب استقلال در کودکان را مطالعه کنيد.

اعمال روش خاموشی در برابر شدت لجبازی

 از طرف ديگر بايد روش«خاموشی»را اعمال کرد، به اين مفهوم که والدين در مقابل رفتارهای منفی کودک هيچ واکنش کلامی، ديداری و شنيداری انجام نمی‌دهند و گويی چيزی را نديده‌اند، کودک پس از چند بار تکرار رفتار منفی، به علت دريافت نکردن پاسخ، پی می‌برد که کارش بيهوده است.