خصوصیات ذاتی کودکان چه تاثیری بر رفتار آن‌ها دارد؟

همه کودکان یکسان خلق نشده‌اند. هر کودکی ویژگی‌های سرشتی متفاوتی دارد. زمانی که شما دو فرزند داشته باشید بهتر متوجه این موضوع می‌شوید. بعضی از کودکان بسیار خجالتی هستند. بعضی از کودکان بسیار جمع‌گرا هستند و ...

والدین با شناخت ویژگی‌های سرشتی فرزندان توان بیشتری برای برقراری ارتباط با آن‌ها پیدا خواهند کرد:

شخصیت هر فرد ترکیبی از: ویژگی‌های سرشتی+ تجربه‌های خانواده+ دوستان+ مدرسه+ زندگی+ .... است.

البته یک کودک خجالتی قربانی ویژگی‌های سرشتی خودش نیست و می‌تواند یک سوپر استار سینما بشود. البته تنها زمانی که خودش مسیر زندگی‌اش را آگاهانه انتخاب کند و احساس ارزشمندی داشته باشد. والدین می‌توانند باعث پرورش احساس ارزشمندی فرزندشان بشوند و یا از بروز آن جلوگیری کنند. این اتفاق بستگی به واکنش والدین به ویژگی‌های سرشتی فرزندشان دارد.

همان مثال قدیمی آیا شما مثل یک باغبان به ویژگی‌های ذاتی فرزندتان احترام می‌گذارید و سعی می‌کنید محیط مناسبی برای پرورش فرزندتان ایجاد کنید و یا مثل مجسمه‌ساز بدون در نظر گرفتن ویژگی‌های ذاتی فرزندتان می‌خواهید به او شکل دلخواه‌تان را بدهید.

پس هر کودکی ویژگی‌های سرشتی متفاوتی دارد، به این ویژگی‌های ذاتی فرزندتان فکر کنید: 1.سطح فعالیت 2. خود کنترلی 3. تمرکز 4. نیرومندی 5. نظم 6. مقاومت و سرسختی 7. آستانه‌حسی 8. واکنش اولیه 9. انطباق 10 خلق و خو

برای مثال: یک کودک شش ساله می‌گوید مامان من نمی‌توانم اسباب بازی‌هایم را جمع کنم.

اولین قدم در هدایت فرزندتان به خود ارزیابی این است که شما باور داشته باشید که فرزندتان این مسولیت را به صورت کیفی و خوب می‌تواند انجام دهد.

در این موقعیت مادر از فرزندش می‌پرسد: میشه به من نشون بدی چطوری داشتی اسباب بازی‌هایت را جمع می‌کردی که فکر کردی نمیتونی؟

کودکتان را تشویق کنید که توجه‌اش را به سمت خودش معطوف کند.

به کودکتان کمک کنید تا خودش به این چهار سوال پاسخ دهد:

1. دقیقا خواسته‌اش چیست؟

2. برای رسیدن به خواسته‌اش تا الان چه کارهایی انجام داده است؟

3. آیا کاری که الان انجام می‌دهد او را به خواسته‌اش می‌رساند؟

4. اگر کاری که می‌کند او را به خواسته‌اش نمی‌رساند چه کار بهتری می‌تواند انجام دهد؟

پس: بهترین زمان برای اینکه به فرزندتان خود ارزیابی یاد دهید زمانی است که از شما تقاضای کمک می‌کند. خیلی مهم است که شما باور داشته باشید فرزندتان از عهده مسئولیتش بر می‌آید. سپس توجه فرزندتان را به سمت اینکه خواسته واقعی‌اش چیست و الان برای رسیدن به خواسته‌اش دارد چه کار می‌کند جلب کنید.

آیا تا به حال شده است وقتی کودکتان کار اشتباهی انجام می‌دهد به او بگویید به اتاقش برود و تا زمانی که شما مشخص نکرده‌اید بیرون نیاید؟ اسم این روش فاصله زمانی است. آیا این روش مناسب است؟

آیا باعث می‌شود کودک به سمت خود ارزیابی رفتارش پیش برود؟

این روش برای چه هدفی به وجود آمده است؟

فاصله زمانی بار اول برای کودکانی که محیط کلاس حواس آن‌ها را پرت می‌کرد به وجود آمد. یعنی کودک برای مدتی وارد محیط خنثی می‌شد تا بتواند مجددا تمرکز کند.

بهترین نحوه استفاده از این روش زمانی است که کودک هنوز شروع به رفتار اخلال‌گرانه نکرده است. موقع استفاده از فاصله زمانی لحن و نحوه بیان بسیار مهم است.

فاصله زمانی یک تنبیه نیست بلکه ایجاد یک موقعیت است برای اینکه کودک بتواند به انتخاب‌هایی که دارد فکر کند و آرامش خودش را مجددا بدست آورد.

برای مثال زمانی که کودک در حال آسیب زدن به خودش و یا دیگران است باید مداخله سریع صورت بگیرد در چنین موقعیتی استفاده از فاصله زمانی بسیارعالی است.

زمانی که به صورت یک تنبیه باشد. مثلا زمانی که کودک را با عصبانیت به اتاقش می‌فرستید. اگر با خودتان صادق باشید می‌فهمید که رفتارتان در آن موقعیت تنبیه کردن است. پس: هدف فاصله زمانی ایجاد فضایی خنثی است که کودک به انتخاب‌هایش فکر کند. زمانی که با لحنی نامناسب و زبان بدنی ناخوشایند با کودک فاصله زمانی ایجاد کنیم درواقع کودک را تنبیه کردهایم.