آیا فرزندی مطیع می‌خواهید یا فرزندی که قادر به انتخاب‌های مطلوب در هر موقعیتی است؟

آیا رفتار کودکتان باعث ناراحتی شما می‌شود؟ پاسخ به این سوال خیر است.
هیچ‌کس جز خودتان نمی‌تواند شما را آشفته و ناراحت کند. البته این بدان معنا نیست که شما انقدر از فرزندتان فاصله بگیرید که هیچ ارتباطی باهم نداشته باشید. زمانی که فرزندتان حال شما را کنترل می‌کند یعنی رابطه شما و فرزندتان در هم‌آمیخته شده است.
رابطه به صورت یک طناب است. دریک سر طناب در هم آمیختگی و در سر دیگر طناب قطع ارتباط وجود دارد. وسط طناب ارتباط متعادل وجود دارد.
زمانی که شما در سر درهم آمیختگی قرار دارید کنترل حال شما در دست فرزندتان است پس فرزندتان می‌تواند با رفتارش شما را خوشحال و یا ناراحت کند. و شما هم سعی می‌کنید به او پاداش دهید و یا رفتارش را تلافی کنید. در این رابطه حتی اگر فرزند به خواسته‌اش هم نرسد اما می‌داند کنترل حال شما را در دست دارد.
پس هیچ کس نمی‌تواند حال شما را تغییر دهد مگر اینکه شما با آن شخص رابطه در هم آمیخته‌ایی داشته باشید.
شما در کجای طناب ارتباطی قرار دارید؟

شیوه‌های ارتباط با فرزندان

برای برقراری ارتباط با فرزندمان سه شیوه مجزا وجود دارد.
1. کارهایی را (در برابر آنها) انجام می‌دهیم.
2. کارهایی را (برای آنها) انجام می‌دهیم.
3. کارهایی را (با آنها) انجام می‌دهیم.
که دو مورد اول ارزش چندانی ندارد.
تنبیه، انتقاد کردن، تصحیح کردن، تهدید کردن فراوانترین رفتارهایی است که ما در برابر فرزندانمان انجام می‌دهیم. و ما برای این کارمان دلیل خوبی داریم؛ دلیل‌مان این است که داریم سعی می‌کنیم فرزندمان را راهنمایی کنیم اما در حقیقت ما در حال ارضاء نیاز به قدرت‌مان هستیم تا والدینی موثر و مسئول باشیم. اما فرزندانمان به طور غم‌انگیزی فکر می‌کنند که مورد ستم واقع شده‌اند و کنترل و منع شده‌اند. آنها ممکن است برای بدست آوردن تعادل هیجانیشان دست به ترشرویی و لجبازی بزنند.
ما به فرزندانمان بسیار عشق می‌ورزیم و طاقت رنج کشیدن آنها را نداریم طوری که حاظریم بسیار بیشتر از حد لازم برای‌ آنها کار انجام دهیم خصوصا در رابطه با بچه‌های کوچکتر اغلب خیلی راحتتر کارهایشان را انجام می‌دهیم. دراین شیوه ازرفتار حق به جانب بودن کودک تقویت می‌شود و کودک باور می‌کند سخت کار کردن ضرورتی ندارد و غیر منطقی‌ و ناخوشایند است.
کلید مهم برای غلبه بر پرورش کودک حق به جانب این است که شیوه خودتان را از کار کردن (دربرابر) و کار کردن (برای) فرزندتان به کار کردن (با) آنها تغییر دهید.
پس والدین در این سه نوع شیوه برقراری ارتباط با فرزندشان در نوع سه موفق تر هستند یعنی: کارهایی که(همراه) فرزندشان انجام می‌دهند و موجب تقویت مسئولیت پذیری فرزندان می‌شود.

بیشترین خواسته شما چیست؟

همه ما می‌خواهیم والدینی مفید باشیم و بچه‌هایمان را هدایت کنیم تا انتخاب‌های درستی در زندگی خودشان داشته باشند. در واقع نیاز به قدرتمان ما را وادار می‌کند تا بهترین والدی باشیم که می‌توانیم. در عین حال ما می‌خواهیم از رابطه با فرزندمان لذت ببریم و به راحتی به او اجازه دهیم آنی باشد که هست. در واقع نیاز ما به عشق و احساس تعلق ما را وادار می‌کند که از خانواده خود مراقبت کنیم و از با هم بودن لذت ببریم .
تعارض بین نیاز به قدرت و نیاز به عشق و احساس تعلق همیشه پیش می‌آید. اما برای اینکه والدین موثری باشیم باید رفتاری را انتخاب کنیم که در عین اینکه رابطه‌تان را با فرزندمان حفظ می‌کند حد و مرز را مشخص کند.
گفتن (نه) و تعیین حد و مرز بخش ضروری هر رابطه درست و رضایت بخشی است.
از طریق روانشناسی کنترل و تهدید و تنبیه شما فقط کودکتان را به مطیع بودن و آب‌زیرکاه بودن تشویق می‌کنید اما از طریق روانشناسی انتخاب و ارتباط و خود ارزشیابی ، کودکتان یاد می‌گیرد که مسئولیت پذیر باشد.
پس از خودتان بپرسید بیشترین خواسته شما چیست؟
آیا فرزندی مطیع می‌خواهید یا فرزندی که قادر به انتخاب‌های مطلوب در هر موقعیتی است؟